Ik maak je kapot, Bart Debbaut

Opdracht 1: Het vertelperspectief:

André Van Looveren schuifelde onrustig op zijn stoel. Ik zag aan de rode vlekken op zijn gezicht dat hij zenuwachtig was. ‘U was vanmorgen dus als eerste hier.’ Zei ik met een vragende stem. Ondertussen had ik al gehoord dat hij de hulpdiensten heeft gebeld zo snel als mogelijk. ‘Ja,’ antwoordde hij me op een benepen stem, ‘Ik was hier zoals altijd als eerste.’

‘Zoals meestal, dus het gebeurt ook dat u hier niet als eerste aankomt. Was het in die gevallen dan de directeur die hier eerst was?’

Het hoofd van het afdelingshoofd stond ineens vol aarzelingen ik pikte er meteen op in.

‘Hebt u iets te verbergen, mijnheer Van Looveren? Misschien kunt u het ons meteen vertellen, dat bespaart uzelf, mij en mijn team een hele hoop overbodige overuren.’

Van Looveren werd nu lijkbleek, ondanks de rode vlekken in zijn aangezicht, hoestte en probeerde zich met de moed der wanhoop te hernemen.

‘De directeur was er nooit als eerste.’ Hoewel hij dat niet meteen vlot kon uitbrengen kon ik hem hierin wel geloven.

‘Stoorde dat u?’

‘Wat?’ Van Looveren keek onzeker naar mij alsof hij niet wist wat ik bedoelde.

‘Dat hij er nooit als eerste was.’

‘Dat is zijn zaak. Ik heb me daar niet over uit te spreken.’

‘Maar vanmorgen leek het dus of hij eerder dan u was gearriveerd.’

Ik zag dat hij even nadacht en Van Looveren zei toen: ‘Of dat hij hier gisteren als laatste vertrokken is.’

‘Dat deed hij dan vaker’, ging ik rustig verder.

Opdracht 2: Personages: Denkbeeldig interview:

-          Goedenavond, mijnheer Van Looveren

·         Goedenavond, Tom. Zeg maar gerust John hoor.

-          Oke, John, laten we maar direct beginnen. Wat vindt u van de moord op de directeur van Dirika?

·         Nutteloos! Dat is het enige wat ik ervan vind. Ik ben al jaren inspecteur bij de federale politie van Leuven en elke keer opnieuw als ik een moord oplos, kom ik tot de conclusie dat men het geluk van een ander niet wil of kan zien.

-          Wat was juist het verband tussen de moord op mijnheer Taverniers en mijnheer Gondar?

·         Wel, meteen vanaf de dood van mijnheer Gondar hadden we een vermoeden dat er een link was tussen de twee zaken. Het was namelijk opvallend dat beide mannen zeer gewelddadig waren ten opzichte van hun vrouw en eventueel wat vreemd gingen. Eén van de mannen was zelfs lid van een SM-club. Wanneer bleek dat beide vrouwen van de slachtoffers bij dezelfde psycholoog gingen wist ik meteen waarnaar ik moest vertrekken.

-          Wat vind je van de journalisten die meteen op de hoogte zijn van een moord en je zo snel mogelijk vragen willen stellen?

·         Ik begrijp deze journalisten zeker en vast, want zij moeten tenslotte ook hun werk zo goed mogelijk uitvoeren. Spijtig genoeg kan ik hen de info die zij zoeken niet zomaar op het straat vertellen aan iedereen.

-          U weet dat uw in de krant bent gekomen met het de volgende woorden als een antwoord op de vraag van een jonge journalist of u al info had: “Vijf lettergrepen. Het begint met pers en eindigt op conferentie.”

·         Ik weet dat er commentaar op me gekomen is in verschillende kranten, maar ik hoop via dit interview mijn excuses te kunnen aanbieden aan de jonge reporter. Het was tenslotte niet de bedoeling om zo in de media te komen. Ik wou alleen maar een mopje maken en een keertje lachen nadat ik s ’morgens uit mijn douche werd gebeld door de centrale.

-          Ik zou u al willen bedanken voor dit aangename interview! Ik zal er het beste van maken en meer dan waarschijnlijk komt het dinsdag 5 mei in ons tijdschrift.

·         Graag gedaan, nog veel succes met je carrière!

-          Bedankt, nog een goede avond!

Opdracht 3: Stukje dagboek:

Hallo dagboek

Vandaag heb ik voor de zoveelste keer mijn gevoelens opzij moeten zetten tijdens het werk. Ik heb er echt genoeg van. Ik ben verliefd op John en zou het nu ook willen duidelijk maken over de hele wereld! Telkens ik aan hem voorstel om het te vertellen aan familie en vrienden wijst hij het verzoek af en probeert hij me uit te leggen dat het zijn tijd nodig heeft. Dit is niet de juiste manier. We hebben het vanmorgen beiden ontdekt toen John zijn dochter ineens voor de deur stond wanneer ik pannenkoeken aan het bakken was voor hem. Zijn dochter wist er nog helemaal niets van en ze wees hem erop dat hij nu met een veel te jonge vrouw (verwijzend naar mij) bezig is en hij mama al vergeten was. Dit was uiteraard niet de eerste ontmoeting die ik had verwacht met de kinderen van mijn toekomstige man. Later op de dag heb ik dan ook nog gehoord van John dat zijn zoon hem gebeld heeft om te vragen of hij in een midlifecrisis zit. Dit kan niet goed zijn voor het vertrouwen naar zijn kinderen toe en daarom steun ik hem deze momenten zo hard als nodig.

Voor de rest zijn er ook niet veel nieuwe aanwijzingen naar de moord op de directeur van de firma Dirika. Volgens mij gaat het nog zeer lang duren voordat we in die zaak een doorbraak zullen hebben. Om niet te zeggen dat het niet meer mogelijk zal zijn.

Om deze dag wat samen te vatten, hij was zeker niet vatbaar voor herhaling. Maar ja, het kan niet altijd even leuk zijn. Er zijn nu eenmaal slechte en goede dagen in het leven.

Tot morgen

Mieke 

Limerick en epitaaf

Limericken op internet:


Een man in de Ierse stad Limerick
die vond zichzelf een slimmerik.
Van elk bericht,
maakte hij een gedicht.
En zo ontstond daar de limerick!
link: http://taalislol.classy.be/limerick.htm


Ik zat in de klas te leren,
En voor mij daar zaten twee heren.
Wat zag ik toen daar,
Een rug vol met haar.
Oh ga je nou alsjeblieft scheren!
http://www.leukespreuk.nl/limericks.htm

Een bloemenverkoopster uit Gent
geraakte maar niet aan een vent
Dat was niet zo raar,
want zij had geen haar
en verder bezat ze geen cent.
link: http://taalislol.classy.be/limerick.htm



Er was eens een vent uit Wareiken, Die had verschrikkelijk moeite met zeiken. Z'n pik in de knoop, Er was weinig hoop, Z'n straal zal voor altijd afwijken.
http://www.leukespreuk.nl/limericks.htm
 
epitafen op internet gevonden


Hier liggen mijn botten jou aan te staren
ik zou willen dat het de jouwe waren.
http://www.atelier-terreaarde.nl/columns/129-column03


Anna Lentner was bij leven tonnetje-rond
en woog zij bijna 300 pond
God, ook al is zij dat nu kwijt,
geef haar, nu zij niet meer lijdt,
haar levend gewicht aan zaligheid
http://www.atelier-terreaarde.nl/columns/129-column03




Haar grote mond liet niemand in zijn waarde,
nu is-ie volgestopt met aarde.
http://www.atelier-terreaarde.nl/columns/129-column03


Hier ligt Gijs van Amerongen.
In de grond geen kwade jongen.
http://www.amigoe.com/columns/column-zee/161850-grafschriften


Hier rust het echtpaar Müller zij aan zij
hun 30-jarige oorlog is eindelijk voorbij.
http://www.amigoe.com/columns/column-zee/161850-grafschriften


Eigen limericken




Er was eens een boertje uit Drachten,
Die wilde zijn varkens verkrachten,
Maar o wat een strop,
Zijn knecht zat er op,
Toen moest hij nog eventjes wachten!


Er was eens een man uit Assen,
Die hield maar niet op met plassen,
Op een dag werd hij het zat,
Want zijn broek was zeiknat,
Dus ging hij maar verder met gassen.


Er was eens een boertje uit Assen,
Die had zich net keurig gewassen.
Hij hoorde een grap,
Hij lachte zich slap,
En stond toen in zijn broekje te plassen.





Eigen epifaten


Hier ligt Tom De Backer
O wat was het een oude stakker!


Hier ligt mijn trouwe vriend,
Hij had mijn onhandigheid niet verdient.


Hier ligt een autist,
hij wou maar niet in de kist
Het is ons toch gelukt,
we hebben hem namelijk doodgedrukt!

Boek bespreking: Soldaat Peaceful

Michael Morpurgo, Soldaat Peaceful

Personages

In het boek zijn er verscheidene personages waarvan Tommo het hoofdpersonage is. Zijn broer, Charlie, en is zijn trouwste vriend in het verhaal. Wanneer Tommo zich bij zijn broer bevindt, voelt hij zich veilig mede omdat Charlie het altijd voor zijn kleinere broer opneemt. Hun vriendshap is gebaseerd op vertrouwen dat gedurende het boek één keer verbroken wordt. Dit kwam omdat Charlie de grote liefde ‘Molly’ van Tommo had ‘ingepikt’. Molly is het meisje waarvoor de beide Peacefuls voor vallen.

Ruimte

De twee plaatsen waar het meest van de tijd wordt doorgebracht: het huis en dorp van de familie Peaceful en de loopgraven van de wereldoorlog. De frontlinie wordt verschillende keren uitgebreid beschreven. Waar zeer duidelijk in gemaakt wordt dat het triestige jaren waren geweest voor de soldaten. Dit was zeker het geval tijdens de harde winters die de soldaten moesten ondergaan. Rond deze tijd regende het telkens zeer hard en veranderden de loopgraven in één grote modderpoel.

In het dorp van het gezin, gaat alles goed en

Thematiek

Het verhaal is eigenlijk één grote flashback tot er een groot, maar droevig moment plaatsvindt. Tommo praat over het verleden en richt zich tot de lezer vanaf een korte periode voor hij naar het front is getrokken samen met zijn broer. Alles verloopt goed bij het gezin tot de vader sterft. Hierdoor verdient alleen de mama van Tommo en Charlie nog geld en  moeten ze naar de vervelende kapitein. Deze vraagt onder andere om Charlie voor hem te laten werken. Dit verloopt allemaal wel goed, maar spijtig genoeg is ondertussen de oorlog bezig tegen de Duitsers en komt op een dag binnen ten huize Peaceful. De kapitein eist dat Charlie zich opgeeft als soldaat, anders dreigt hij ermee om de familie uit het huis te zetten. Charlie gaat hiermee akkoord. Tommo kan het niet aanzien dat zijn broer helemaal alleen vertrekt en gaat mee naar het front. Eerst is er een soort van opleiding die ze beiden moeten ondergaan. Dit verloopt prima en dat melden ze ook in de bieven naar het thuisfront. Tot ze naar het front moeten. Hier is het zeer hard afzien voor hun en er komen verschillende aanvallen van de Duitsers die ze meestal wel kunnen terugslaan. Af en toe verwisselen ze wel eens van sector waar er meer rust is en krijgen ze een paar avondjes rust. Dan gaan ze altijd naar een soort van Café waar ze veel bier drinken en frieten met eieren eten. Eén van de vele aanvallen was een gasaanval. Hierbij moest men zo snel mogelijk hun masker aantrekken, wat voor sommigen spijtig genoeg niet lukte. Gedurende de oorlog zijn er vele soldaten gesneuveld waarbij ook veel vrienden van Charlie en Tommo. Het was mentaal zeer moeilijk voor iedereen! Op een dag, werd door een aanval Tommo gewond aan zijn hoofd en was hij bijna gestorven. Ze hebben hun dan gezamenlijk verstopt in een of andere schuilkelder. Diezelfde dag nog wilt kapitein Hanley nog naar de loopgraven. Charlie wou dit bevel niet opvolgen aangezien hij bij zijn broer wil blijven die nog niet capabel acht om te lopen en omdat het een wanhoopspoging was. Hij voegde er nog aan toe dat hij hem ‘s nachts wel achter na ging komen met Tommo wanneer het een stuk minder gevaarlijk zou zijn. Kapitein Hanley bekeek dit als een weigering van het bevel en Charlie moest dan ook direct naar de krijgsraad. Na een veel te snel proces waarbij er maar één getuige was, was het verdict: ….. ‘de doodstraf’.

Op de horloge die hij heeft gekregen van Charlie leest hij het uur af tijdens de nacht waarop zijn oudere broer om 6 uur zal vermoord worden.

Titel

De titel vind ik goed, maar hij had zeker en vast beter gekund! Nu refereert men met 'soldaat Peaceful' naar de namen van beide broers. Ik zou het persoonlijk beter vinden wanneer de titel iets te maken zou hebben met de band die de twee hebben. Zo zou ik 'broederliefde' beter vinden. Hierdoor weet men direct dat beiden een zeer nauwe band hebben met elkaar en elkaar blindelings vertrouwen.

Recensie

Ik vond het zelf een goed boek. Van in het begin was ik direct mee met het verhaal, wat niet altijd zo is als ik sommige boeken lees. De auteur heeft zijn best gedaan om de spanning constant op te voeren tot het hoogtepunt op de voorlaatste pagina. Dit zorgt ervoor dat altikd wil weten wat er gaat gebeuren en je het einde in één ruk uitleest.

Het heegt zeker en vast geholpen dat het hoofdpersonage mannelijk was! Wanneer het twee zussen waren, vond ik dit boek waarschijnlijk een tegenvaller. Ook zou het boek dan totaal niet realistisch zijn aangezien er weinig vrouwen zijn die in het leger als soldaat werken.

 

Gedicht: Dommedaris

Dommedaris is het dier waarover ik zal schrijven
Beter bekend als stuperus, de naam die Plinius aan het beest heeft gegeven.
Het is een zeer gevaarlijk dier
Ook al lijkt het op het eerste zicht onschuldig als een mier
Je kan hem best niet aanraken
Want dan ga je hard beginnen janken
Het is namelijk zo dat zijn huid bestaat uit kleurrijk
daardoor is zijn huid zeer dodelijk

Boek versus film: De Witte

 

Boek: Ernest Claes, De witte van Sichem  (geleend van grootvader)

Film: Jan Vanderheyden, De Witte van Sichem (op internet bekeken)

	positief	negatief
boek	- leuk om te lezen - grappig	- dialect is niet altijd verstaanbaar
film	- mooie beelden - je krijgt een goed beeld over het leven van vroeger - humoristisch	- ze hadden meer streken van Lewie moeten tonen in de film -moeder houdt zich meer op de achtergrond t.o.v. boek -zonder ondertiteling bijna niet te verstaan - te somber

De film

www.filmkeuze.nl :

Een beetje de Belgische Ciske de rat. Zielige film, maar mooi verfilmd.

 

http://users.skynet.be/robbedehert/films/recen/dwrecen1.htm

In deze tweede verfilming van Ernest Claes' DE WITTE wordt het leutige en boertige geheel naar de achtergrond verschoven. De jonge held is nog wel een wittekop die allerlei kattenkwaad uitricht, maar hij is in de eerste plaats een kansloze knaap uit een gezin van krom gewerkte landbouwers. Op het Vlaamse platteland van rond 1900 krijgt hij meer slaag dan eten.
Hij is ook getuige van nakende sociale omwentelingen en het slachtoffer van onrechtvaardigheid, waartegen hij op zijn manier protesteert. Het krachtige verhaal wordt af en toe wel ontsierd door de typisch Antwerpse gastoptredens van een paar lokale idioten.
Scenario van De Hert, Fernand Auwera en Gaston Durnez; fotografie van Walther Van Den Ende en Theo Van de Sande; muziek van Jürgen Knieper.

 

http://www.veronicamagazine.nl/film/comedy/de-witte-798186/

Een Vlaamse klassieker uit de jaren 1930, gebaseerd op de populaire roman met dezelfde titel van de regionale schrijver Ernest Claes. De Witte uit de titel is Bruynincks, een blonde Vlaamse deugniet op het Vlaamse platteland. Zijn schelmenstreken drijven zijn ouders Van Leemput sr. en Janssens tot wanhoop. Vanderheyden maakte een genietbare comedy met veel sfeer, al zal het zangerige Vlaams in Nederland beslist ondertiteld moeten worden. In 1980 maakte Robbe de Hert nog een versie van het verhaal: De Witte van Sichem. In tegenstelling tot de versie uit 1980 ligt de nadruk op deze versie niet op de bekering tot het socialisme maar op de humor en het drama. De film kende in Vlaanderen een ongeëvenaard succes en zette ook de trend voor een filmgenre dat in België altijd zou terugkomen: de pastorale film, gebaseerd op een bekende roman uit de Vlaamse literatuur. Eerste Vlaams gesproken Belgische film in de geschiedenis.

 

http://www.dvdinfo.be/bespreking.php?id=1966

De Witte Van Sichem is een sympathieke, avontuurlijke en goedgemaakte familiefilm van regisseur Robbe De Hert waarmee de niche-regisseur op slag naar het hoogste schavotje werd gekatapulteerd in de Vlaamse filmbusiness. In de afdeling streekfilms is deze productie alvast de meest interessante en de best bekijkbare van zijn tijd. Met een korte film van Louis Celis en een mooie en informatieve documentaire van hoofdredacteur Erik Martens van het Koninklijk Belgisch Filmarchief, kan deze dvd alleen maar aanbevolen worden.

Het boek

http://www.scholieren.com/boekverslag/41162

Dit boek is van een Vlaamse schrijver en daarom is het niet verwonderlijk dat het in het Vlaams geschreven is en wat ook niet verwonderlijk is, is dat het gedeeltelijk in dialect is geschreven. Ondanks dat en het feit dat het boek in 1920 gepubliceerd is, is het toch niet moeilijk om te lezen, maar af en toe gebruikt de schrijver Vlaamse woorden en voor ons Nederlanders is dat best lastig om te lezen. Een voorbeeld is het woord 'holleblokken', wat klompen betekent. Zijn schrijfstijl is eenvoudig, maar duidelijk en toch is het leuk om te lezen. Zo blijkt maar weer, ook eenvoudigheid kan een boek wel leuk maken. Ook de levendige stijl van schrijven kenmerkt dit boek alsmede het goed weergeven van de gedachten van de personages, ook al is het vanuit de alwetende vertelsituatie geschreven. Kortom het is een eenvoudig, doch compleet boek, maar voor ons Nederlanders zal het niet meevallen om het te begrijpen als we het de eerste keer lezen. Daarna zal het wel lukken, want de schrijver maakt vaak al snel duidelijk, hetzij direct, hetzij indirect wat een woord betekent en zo leer je het Vlaams snel te snappen. Wat natuurlijk ook een aardig aspect is van het lezen van dit boek.

http://www.goodreads.com/book/show/2866953-de-witte

Deze klassieker die intussen bijna 100 jaar oud is, dacht ik vroeger al eens gelezen te hebben. Alleen hing er in mijn hoofd niet zo’n donkere wolk boven. Je hebt de deugnieterijen van ‘de Witte’, waar ik hoofdschuddend om zat te glimlachen maar die glimlach verdwijnt even snel als de afschuwelijke straf volgt: slaan, opsluiten, hard werken - dat was het lot van de kinderen die uw (over)grootouders waren. In onze tijd zouden ze het gedrag van de Witte het stempel ADHD geven en een paar pillekes voorschrijven.  

Dus waarschijnlijk had ik het trieste van dat boek als kind totaal niet door.
Wat ik heerlijk vind aan het boek, is hoe Claes alles zo levendig weet te schetsen. Ik ken het landschap rond Zichem (waar het zich afspeelt) een beetje, ook al is het er nu natuurlijk veel voller bebouwd, dus dat zal er wel aan geholpen hebben, maar bij momenten waande ik me aan Wittes zijde als hij door de velden holde of naar de lucht lag te staren. Dat Claes bovendien in het Vlaams schrijft (en dus niet in netjes algemeen Nederlands), en zijn dialogen helemaal in het plaatselijk dialect, geeft dit boek een onweerstaanbare charme mee. Ik heb ervan genoten!

http://lizesboeken.wordpress.com/2014/05/17/de-witte-ernest-claes/

Ik vond het een goed boek maar ook niet meer dan dat. Het kattekwaad dat De Witte uithaalde was soms grappig zodat er een glimlach op mijn gezicht verscheen en als hij straf kreeg voelde ik met hem mee.  

Ik ben meerdere decennia te laat geboren om mij echt te kunnen inleven in het boek, denk ik.
Klassiekers zijn meestal niet echt boeken die ik graag lees, dus hier had ik ook wat schrik voor, maar al bij al viel dat goed mee.

Om eerlijk te zijn heb ik er werkelijk van genoten om het boek te lezen. De manier waarop Ernest Claes het leven van iemand van 100 jaar geleden beschrijft, is interessant en leerrijk. Het dagelijkse leven zag er toen helemaal anders uit dan nu en dat is nu helemaal opgeklaard in mijn hoofd.

De meeste recensenten vinden het dialect positief in het boek. De dialogen maken het boek levendig. Dit spreek ik zeker niet tegen, integendeel het boek zou nog meer dialogen mogen bevatten met het prachtige Zichems dialect. Eventueel kan men bij moeilijk leesbare teksten of woorden een vertaling schrijven op het einde van de pagina. Dit gebeurt natuurlijk automatisch bij de film met behulp van de ondertiteling. Alle dialogen, en dat zijn er veel, zijn voorzien van ondertiteling in de taal van de kijker.

Wat slechter is aan de film is het feit dat het er iets te triest aan toe gaat. Die droevige melodie wordt naar mijn gevoel iets te veel afgespeeld. Als je het boek leest heb je dit helemaal niet.

Lewie wordt enkele malen gestraft door zijn vader of zijn leraar. In een paar recensies staat er geschreven dat ze het jammer vinden dat dit getoond of geschreven wordt. Ik vind dit een pluspunt voor zowel het boek als de film. Het zorgt voor een realistisch beeld van hoe het leven er vroeger uitzag en hoe streng men vroeger wel was.

De fratsen en moppen van ‘De Witte’ zijn natuurlijk heerlijk om te zien. De grap van ‘De Witte’ waar hij zegt: “zout?!?!?! Dat ben ik nu is helemaal vergeten!” zal me voor heel mijn leven bijblijven. Dit is zeker en vast een pluspunt in zowel de film als het boek.

Al bij al vind ik de film toch wel net beter dan het boek omdat ik nu eenmaal veel liever naar films kijk en mij niet zo graag verdiep in het lezen van een boek.

 

e) Kunstwerken waarin een vergelijkbare thematiek aan de orde komt als in het boek/film

Standbeeld Den deugniet, Antwerpen

 

Literatuur: Het boek van Tijl Uilenspiegel, die ook schelmenstreken uithaalde en zijn standbeeld in Damme.

 

Postzegel van Ernest Claes en De Witte